Autorski scenariusz na podstawie nie przedstawianych wcześniej na scenie tekstów Wyspiańskiego. Śmierć, pamięć, sztuka i życie. Czwarty wieszcz i krakowska tajemnica poliszynela – historia tego, co stało się z dziećmi Mistrza po jego śmierci. Mieciu, Staś, Helenka i Teodor cofają czas, zjadając robaki. Bawią się z ojcem, wspominają najszczęśliwsze chwile z życia, nim stało się ono „teatrem pamiątek”. Podczas intermedium Maciej Wyczański – aktor opowiada o zmaganiach z rolą Wyspiańskiego. A cały czas internauci na żywo tworzą blog o tym, co widzą. To multimedialny, intrygujący, przemyślany i bardzo wzruszający spektakl.
Stanisław Wyspiański, narodowy mit, mythos - opowiadanie sobie historii. No to sobie opowiedzmy. Rok Wyspiańskiego to wspaniała idea. Równie dobrze moglibyśmy zrobić rok oddychania tlenem, lub rok mówienia prozą.
MY DZIECI WYSPY
Przygotowując się do pracy "Odpoczywaniem", nad tym, co jeszcze jest do powiedzenia, co jeszcze o Wyspiańskim nie zostało powiedziane, trafiłem w sieci na wyznania pewnej młodej prostytutki, która opowiadała o tym, jak zobaczyła w jednym z hotelowych pokoi obraz "Śpiący Mietek”. I nagle wszystko stało się ciężkie jak ołów, nagle powietrze zgęstniało - to chyba jak zobaczyć ikonę. "Helenka", "Macierzyństwo", "Śpiący Staś", "Dziewczynka z wazonem" - na pewno są wśród nas tacy, którzy nie wiedzą, że autorem tych obrazów jest Wyspiański, a modelami jego dzieci. Jedno jest pewne: każdy z nas je widział, ma je przed oczami i rozpoznałby bez trudu w jakimś odległym porcie, lotnisku, pokoju hotelowym na drugim końcu świata jako coś znajomego, coś swojego.
MY Z NIEGO WSZYSCY
W tych pięknych, prześwietlonych obrazach jest dzieciństwo każdego z nas, ale jest także dzieciństwo ich bohaterów: Teodora, Helenki, Mietka i Stasia. Dzieciństwo, którego w majestacie polskiego prawa i poczucia narodowego obowiązku zostali pozbawieni. Obrazy pokazują ostatnie chwile przed katastrofą, przed przymusową ofiarą, jaką złożyć musiały dzieci Wieszcza na wyraźne i niezłomne życzenie Narodu.
Fot. Przemek Sieraczyński
