Trudno uwierzyć, że ta biografia – obejmująca najtragiczniejsze wydarzenia XX wieku i najbardziej istotne osiągnięcia filozofii współczesnej – zostaje opowiedziana dopiero teraz. Tytułowe podwójne wiązanie odnosi się do kondycji tytułowej bohaterki, czyli Sary Kofman – filozofki, eseistki i profesorki na Sorbonie, która stała się partnerką w myśleniu dla Jacquesa Derridy i Gilles’a Deleuze’a, a przyszła na świat w rodzinie polsko-żydowskich imigrantów. Życie Kofman naznaczyło rozdarcie między dwiema matkami – żydowską i francuską – i dwoma porządkami kulturowymi, spośród których każdy domagał się od niej innych postaw i wyznaczał inne zobowiązania. O losach Sary Kofman i jej dziedzictwie twórczym odważyła się opowiedzieć reżyserka Katarzyna Kalwat, której spektakle takie jak Powrót do Reims (Nowy Teatr w Warszawie, Łaźnia Nowa w Krakowie) czy Holzwege (TR Warszawa) były festiwalowymi hitami ostatnich lat.
Już kilka dni po premierze tego spektaklu na łamach prasy pojawiły się opinie, że Maja Ostaszewska wcielająca się w główną bohaterkę spektaklu stworzyła jedną z najwybitniejszych ról w swojej karierze – odważną, poruszającą, złożoną. Na scenie w rolach matek towarzyszą jej Maria Maj i szczególnie ceniona przez krakowską publiczność Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, a Jacek Poniedziałek kreuje role męskie, dając popis możliwości swojego warsztatu aktorskiego. Kofman. Podwójne wiązanie jest nie tylko świętem zespołu aktorskiego Nowego Teatru, ale też triumfem zespołowości stworzonej przez wybitnych artystów różnych dziedzin. Tekst opracowali pisarka Monika Muskała oraz Janusz Margański – tłumacz, literaturoznawca i scenopisarz, za scenografię odpowiada Zbigniew Libera, muzykę skomponował Wojtek Blecharz, a elementy wideo przygotował Marcin Koszałka.
W spektaklu pojawiają się: temat wojny, wulgaryzmy, papierosy, seks, nagość, temat śmierci samobójczej, opisy przemocy w tym przemocy wobec dzieci.
Fot. Bartek Warzecha
