Sceniczne losy Heks – nominowanej do Nike powieści Agnieszki Szpili, do której prawa zakupiły wydawnictwa z Litwy, Brazylii, Francji, Chorwacji i Stanów Zjednoczonych – naznaczył przerwany proces powstawania spektaklu w reżyserii Moniki Strzępki. Odwołana w atmosferze skandalu premiera w Teatrze Dramatycznym w Warszawie nie zakończyła jednak teatralnej przygody tej książki. Szpila jako dramaturżka przeniosła wypracowany wcześniej materiał do Wrocławia i tam – w reżyserii Moniką Pęcikiewicz i zespołem Teatru Polskiego w Podziemiu – powstała jedna z najbardziej wyczekiwanych premier adaptacji powieściowych w tym roku.
Sceniczne Heksy to feministyczny manifest i historia przemiany nie tylko głównej bohaterki, ale też całej rzeczywistości społecznej. Anna Szajbel – grana brawurowo przez Annę Ilczuk – z eksploatującej bez skrupułów zasoby naturalne szefowej koncernu paliwowego staje się praktyczką ekofeminizmu, czerpiącą mądrość i siłę z relacji z przyrodą oraz swoimi przodkiniami – choć właściwie jest to tylko umowne rozróżnienie. Pęcikiewicz we współpracy z autorami scenografii i kostiumów (Karolina Benoit i Grzegorz Więckowski), autorami wizualizacji (Sebastian Pańczyk i Bartłomiej Szlachcic) oraz reżyserem świateł Wojciechem Pusiem stworzyli świat o wyjątkowych walorach wizualnych. Scena dosłownie pulsuje obrazami, w których ciała, rośliny i ziemia łączą się ze sobą we wspólnocie wykraczającej poza różnice płciowe, gatunkowe i kulturowe.
Warto zaznaczyć, że kolejną spektakl jest realizacją Teatru Polskiego w Podziemiu – bezprecedensowego we współczesnym polskim teatrze przedsięwzięcia, w ramach którego systematycznie niszczony przez władzę zespół teatru oddolnie powołał do istnienia instytucję, która od 2017 nieprzerwanie produkuje spektakle.
W spektaklu wykorzystywane są światła stroboskopowe. Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych, może obrażać uczucia religijne, zawiera sceny o charakterze seksualnym, sceny przemocy i wulgaryzmy.
W trzecim akcie spektaklu jako światło używany jest film eksperymentalny Wojciecha Pusia i Stefana Węgłowskiego pt. „nécessité” (2024).
Fot. Natalia Kabanow
