Sztuka intonacji

Reżyseria
Anna Wieczur
Autor sztuki
Tadeusz Słobodzianek
Występują
Adam Ferency, Barbara Garstka, Sławomir Grzymkowski, Łukasz Lewandowski, Anna Moskal, Modest Ruciński
czas trwania → 225 minut (dwie przerwy)

Boska Komedia to nie tylko grudniowy maraton teatralny. Dla wszystkich uzależnionych od festiwalowej atmosfery mamy receptę na to, jak dotrwać do kolejnej edycji. Tym razem na pierwszy spektakl w ramach prologu 16. edycji Festiwalu zapraszamy już w marcu!

„Sztuka intonacji” Tadeusza Słobodzianka w reżyserii Anny Wieczur z warszawskiego Teatru Dramatycznego to pozycja obowiązkowa dla miłośników teatru. W spektaklu gwiazdy polskiej sceny wcielają się w teatralnych mistrzów, reżyserów, reformatorów – Adam Ferency, Łukasz Lewandowski, Modest Ruciński i Sławomir Grzymkowski występują w rolach Tadeusza Kantora, Jerzego Grotowskiego, Ludwika Flaszena, a także rosyjskiego aktora, reżysera i nauczyciela Grotowskiego – Jurija Zawadskiego. Kiedy uczeń przerasta mistrza, tworzą się legendy, a gdy fundamentalne pytania padają na podatny grunt, w sztuce zaczyna się rewolucja. Widzowie na prawie cztery godziny zostają wciągnięci w ich debatę o istocie teatru. Na czym polega fenomen najbardziej uznanych twórców XX wieku? Dlaczego właśnie oni stali się rewolucjonistami?

Spektakl składa się z dwóch dramatów Tadeusza Słobodzianka: „Sztuki intonacji” i „Powrotu Orfeusza”, które dotykają najważniejszych kwestii teatralnego języka i reżyserskiego rzemiosła. Słobodzianek dotarł do fascynujących faktów i opowiedział o nich w kameralnej, komediowej formie. Sceny oparte na prawdziwych historiach, domysłach i fantazjach, rozpisane na głosy, malują wnikliwy, a jednocześnie groteskowy portret największych magów polskiego teatru.

Autor jednoaktówek zagląda za kulisy i czerpie inspiracje z historii teatru, aby opowiedzieć o geniuszu i tworzeniu się wielkich idei, ale też o ludzkich słabościach i prozie życia. „Wie pan, że te wschodnie techniki ciała, na które pan się powołuje, włącznie z metodą działań fizycznych, są technikami niewolników służących zabawianiu Cesarza? A sztuka intonacji, która wywodzi się z Zachodu, z demokratycznej Grecji czy elżbietańskiej Anglii, jest techniką ludzi wolnych, którzy mówią na scenie, co myślą” – tłumaczy Jurij Zawadskij (Adam Ferency). Być może właśnie słowo może stać się paliwem nowego teatru i zmienić świat?

Informujemy, że podczas spektaklu wykorzystywane są wyroby tytoniowe.


Nagrody:

  • Druga nagroda aktorska dla Łukasza Lewandowskiego za rolę Jerzego w spektaklu „Sztuka intonacji”, na 62. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych – Festiwalu Sztuki Aktorskiej.
  • Zgodnie z werdyktem plebiscytu publiczności spektakl „Sztuka intonacji”, otrzymał Miano Naj-Bogusławskiego spektaklu 62. Kaliskich Spotkań Teatralnych – Festiwalu Sztuki Aktorskiej.
  • Indywidualna nagroda aktorska dla Łukasza Lewandowskiego w 28 edycji Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej
  • Indywidualna nagroda aktorska dla Adama Ferencego w 28 edycji Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej
  • Spektakl "Sztuka intonacji" został finalistą 28 edycji Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej


    Fot. Krzysztof Bieliński

Reżyseria
Anna Wieczur
Scenografia i kostiumy
Marta Śniosek-Masacz
Autor sztuki
Tadeusz Słobodzianek
Muzyka
Ignacy Zalewski
Światła
Paulina Góral
Ruch sceniczny
Anna Iberszer
Konsultacje taneczne walca wiedeńskiego
Robert Kochanek
Konsultacje taneczne walca francois
Liwia Bargiel
Konsultacja iluzjonistyczna
Wojciech Rotowski
Charakteryzacja
Joanna Tomaszycka, Marta Krasowska, Violetta Ozga
Występują
Adam Ferency, Barbara Garstka, Sławomir Grzymkowski, Łukasz Lewandowski, Anna Moskal, Modest Ruciński
Produkcja
Teatr Dramatyczny m. st. Warszawy
Teatr dramatyczny m. st. Warszawy

Recenzje

Można zachwycać się w przedstawieniu Anny Wieczur aktorską robotą, opartą na sile transformacji. Modest Ruciński powtarza gesty, postawę, chód i ton Kantora, Sławomir Grzymkowski jest uderzająco podobny do Flaszena, a niepodobny do siebie. (...) Łukasz Lewandowski niemalże przeistacza się w Grotowskiego na różnych etapach życia, ale tym razem sprawa jest innej wagi. Wspaniała kreacja sprawia, iż wydaje się, że Grotowski wszedł w niego niczym dybuk i się w nim na dobre rozsiadł. (...) Najbardziej przejmujący jest jednak Adam Ferency w roli mistrza, jakby i on, i Słobodzianek zawarli w tej roli podszyte ironią, ale szczere wyznanie wiary w teatr. Trzeba patrzeć, jak Ferency mami nas w pierwszym akcie, by rozpadać się w ostatnim. W obu ma w sobie potęgę największych.
Jacek Wakar
(...) jeśli nie wyobrażacie sobie życia bez zapachu kurzu z kurtyny – zbrodnią i błędem byłoby przegapienie tego przedstawienia. Rzecz jest bowiem nie tylko o istocie i sensie, ale – co najważniejsze - miejscu teatru w naszym życiu, a znakomity, erudycyjny i niejednoznaczny tekst Tadeusza Słobodzianka (zaryzykuję uproszczenie) jest opowieścią właściwie o tym jednym zdaniu – że tylko w teatrze można być naprawdę wolnym.
Rafał Turowski